امان اهل زمینم

روزى دو گونه است : روزیى که آن را جویى ، و روزیى که تو را جوید و اگر پى آن نروى راه به سوى تو پوید . پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خویش منه که روزى هر روز تو را بس است . پس اگر آن سال در شمار عمر تو آید ، خداى بزرگ در فرداى هر روز آنچه قسمت تو فرموده عطا فرماید و اگر آن سال در شمار عمر تو نیست ، پس غم تو بر آنچه از آن تو نیست چیست ؟ و در آنچه روزى توست هیچ خواهنده بر تو پیشى نگیرد ، و هیچ غالبى بر تو چیره نشود ، و آنچه برایت مقدر شده تأخیر نپذیرد . [ این گفتار پیش از این در آنجا که سخن از این باب بود گذشت لیکن در اینجا روشن‏تر و گسترده‏تر است ، بدین رو بر قاعده‏اى که در آغاز کتاب نهادیم آن را از نو آوردیم . ] [نهج البلاغه]

»» امان اهل زمینم

امام مهدی ( عج ) :

من مایه امان اهل زمینم ؛ چنان که ستارگان مایه امان اهل آسمان اند .

بحارلانوار ، ج 78 ، ص 38

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » محسن ( دوشنبه 86/5/22 :: ساعت 1:40 صبح )

»» لیست کل یادداشت های این وبلاگ
ازدواج فرزندان آدم چگونه بوده است؟
[عناوین آرشیوشده]